Inni mitt håve: Å kjære barn... Å kjære-e barn, kåom hje-em, kå-å-åom hjemigjen. Det e rett før eg kutte ut heile utdannelsen å begynne å synga for meg sjøl på heiltid. Andre tankar tar øvehånd, å oppfatta informasjonen eg lese e umuligt. Eksamensforedraget som sko ha blitt skreve akkurat i dette øyeblikket blir utkonkurrert av ett stakkars blogginnlegg. Sigvart Dagsland synge, det bler for møje for meg.
Eg har ikkje fått sykla te skulen ennå. Det har blitt vanskeligt å komma seg te skulen i det sista. Tirsdag va eg sjuke, onsdag har me fri. I dag e det torsdag men forelesaren va sjuge å eg fant ikkje ut før eg satt på båten at me hadde faktisk 2 andre forelesningar og i dag. Fredag har eg avtalt fellesøving i spansk. Midt på dagen. Det falt meg ikkje inn at me kanskje hadde timar då og. Men eg ska på skulen for det på fredag. Bare at eg sykle ikkje. På mandag ska eg på universitetet. Eg fatte ikkje at eg har så ufattelig møje tid rondt meg, men ikkje klare å bruga denne tiå te å gå på skulen. I dag for eksempel så har eg masse tid. Men eg har ikkje tid te å skriva det eg må skriva. Det e bare sånn det e. Forresten så va det ikkje ett eksempel. Det va det motsatte av ett eksempel.
(Tenk, ein mango, fin mango, kjøpt på Judaberg. Heilt rå. Ligge å modne seg. Flotte mango. Meir enn ei vega, kanskje to. Godgjere seg. Eg skjere av fysste beden i dag. Ede ann opp. Ann e ikkje goe. Smage nesten ingenting. Eg trudde at den kom te å bli kjempe goe.)
